Fuglasöngur og haglél

 

 Í dag horfði ég út um gluggann og sá sól skína í heiði! Hélt að nú væri sko tækifærið að "hlaupa" út með myndavélina. Þegar ég var komin í peysu og úlpu og skó og grifflur .... þá var komið haglél! og svo slydda og svo rigning og..... æ, það er víst íslenskt haust. hahaha 

Ég ákvað að fá mér bara góðan kaffisopa og skoða myndirnar sem ég tók í Hellisgerði um daginn.

Á meðan ég var að fletta í gegnum myndirnar á tölvunni heyrði ég þennan yndislega söng fyrir utan gluggann. Ég greip myndavélina og smellti nokkrum myndum af þröstunum. Æ, hvað er yndislegt að horfa á þá borða reyniberin og þeir syngja í kór með öllum hinum smáfuglunum sem búa hérna í kring. Þvílík dásemdar paradís. 

 

 Logandi gulur runni. Svo allt öðruvísi en allt í kringum hann. Ætli honum leiðist að vera sá eini guli? eða ætli hann sé kannski bara ánægður með það? Það er auðvitað fjölbreytnin í þessu sem öðru sem gefur lífinu gildi.  

 

 

 

Fuglarnir syngja allir áfram saman í kór og raddir þrasta, stara, þúfutittlinga og glókolla og gott ef ekki heyrðist í englum inn á milli, mynda svo fallegan samhljóm að maður fær tár í augun af einskærri hamingju. Fiðrildi flögra í hjartanu og sálin svífur með hljómunum. Meira að segja kettirnir liggja bara og lygna aftur augunum og svífa inn í draumaheima.

 

Lífið er svo dásamlegt