RagJo.is

Hæ elskurnar, ég er flutt á  ragjo.blogspot.com

Sjáumst þar!

Þessi árstími er heillandi fyrir augað en jafnframt tilvalinn til íhugunar. Það er alltaf eitthvað í tilveru okkar sem við þurfum að kveðja eða hvíla.

Stundum án þess við viljum það en oft að eigin vali og í fullkominni sátt. 

Allt hefur sinn tíma og ný tímabil Lífsins kalla á nýja hugsun og ný viðhorf innra með okkur. Það getur verið gott að setjast niður og hugsa um hvað við kveðjum og hvers vegna. Og hvað það er sem við vitum að við ætlum bara að hvíla en mun vitja okkar aftur.

Stella mín gaf okkur góða kirsuberjauppskeru þetta sumarið. Nú er hún að gera sig klára í næsta kafla lífs síns. Tímabil hvíldar til að nærast hið innra og undirbúa vöxt og ávexti næsta tímabils þar á eftir. Nú gefur hún okkur gleði litadýrðar sinnar og tíma þakklætis.

 Hún er smávaxin þessi rós, maður þarf að beygja sig til að njóta brosa hennar og fegurðar.  Beygja sig í hnjánum og lyfta gulnuðum blöðum annarra plantna sem eru vissulega meira áberandi. Svo teygir maður sig til að sjá og finna daufan en yndislegan ilminn.

Og það er svo sannarlega þess virði að hafa sig eftir þessari dásemd.

Þessi árstími þýðir endalok og upphaf. Hvorutveggja felur í sér litafegurð sem örvar sköpunarorku okkar og innri gleði.

Laufin falla í litagleði sinni og gefa jarðveginum næringu til að vinna yfir hvíldartímann í myrkrinu og kuldanum. Vitandi að með birtu næsta vors nýtist sú næring endurnýjuðu lífi inn í ný ævintýri Lífsins.

Leyfum okkur að staldra við og taka fegurðina alla leið inn í hjartað, gerjast þar og vaxa og spretta síðan fram af einskærri gleði þegar birtir til á ný.

Stúlkan gekk glöð og áhyggjulaus út í lífið.

Hún fann sér gönguleið og fylgdi þeirri leið óhikað. Það voru bæði skuggar og ljós á leiðinni, eins og gengur. Stundum meiri skuggar en henni þótti þægilegt og þar kom að hún fann að vegurinn fór ýmsar óvæntar beygjur og þrengdist mjög.

Eftir dágóða stund á þrönga veginum kom kröpp beygja og í ljós komu tröppur sem leiddu hana upp á við. Stúlkan sá að það var bjart þarna framundan svo hún gekk af stað, hægt og varlega. Þessar tröppur voru ekkert auðveldar, svolítið há þrep og það var þröngt og hátt til beggja hliða.

"Amma mín, ég passa mig vel" kallaði stúlkan. Já, það er nú eins gott að vanda sig og fylgjast vel með veginum. Það er of auðvelt að týna honum í háu grasinu og skuggunum af umhverfinu sem leggjast þvert yfir þrepin.

Rétt utan við veginn eru ýmsir dimmir skuggar og í þeim er ... ja, hvað er þetta!?

Úff!! eins gott að veita þessu ekki of mikla athygli, því svona ófreskjur stækka og magnast við hvert áhorf og athygli! Stúlkan heyrði óminn af ömmurödd úr fjarska, kalla: "Ekki tala við þetta, þá getur það sogað þig til sín ....!"

"Ég horfði bara á ljósið amma og vandaði mig í tröppunum, þá komst ég alla leið!"sagði litla stúlkan ánægð.

Þegar upp var komið, staldraði hún við og horfði til baka á farinn veg. Hún rifjaði upp með sjálfri sér hvert vegir hennar höfðu legið og hvað hún hafði séð og gert á ferð sinni. En síðan sneri hún sér við aftur, glöð í bragði og hélt áfram för sinni.

Vá, hvað allt er bjart og stórt og fallegt hérna uppi. 

Hér er sko hægt að dansa og syngja sögur!

Hún lék sér lengi vel og naut þess að vera til. Hún spann sögur og söng og dans og leyfði öllum að njóta með sér. Náttúran öll tók undir með henni; trén dilluðu sér í hægum takti, fuglarnir tóku undir í söngnum, kisurnar og verurnar í klettunum fylgdust með af athygli.

Þegar stúlkan kom heim um kvöldið var gott að hvíla sig hjá besta vini sínum. Enda hafði hún margt að hugsa eftir viðburði dagsins.

"Góða nótt Dúfa mín". "Góða nótt Embla mín". 

Á morgun kemur nýr dagur með ný ævintýri.